Neki to vole s blamažom
Zlatko Dukić/
Dobro utabane staze političkog odijuma i personalnog animoziteta redovno postaju još utabanije svakim novim povodom za verbalno hvatanje za vratove biranog kruga naših zvaničnika. Jedva se čeka povod za takvo nešto, naročito na relaciji Sarajevo-Banja Luka. Vrhunac je već sedmicama rezolucija o genocidu u Srebrenici, koja se priprema u Generalnoj skupštini UN-a. Uz sve ono o šta se sapinje naš reformski put, koji je tisnut na marginu, uključujući i poslove koji slijede poslije odluka o otvaranju pristupnih pregovora sa Evropskom unijom, rezolucija se koristi za dodatno zaoštravanje, za nove porcije niskih udaraca i, povrh svega, za upotrebu tragične prošlosti za kočenje hoda naprijed.
Čitajte kolumne Zlatka Dukića:
Dok se, s jedne strane, uporno i argumentovano - i ovdje i vani - u prvi plan ističe to da i u pročišćenom i usaglašenom tekstu rezolucije (sa već 34 zemlje-susponzora) nema prozivanja ni srpskog naroda, ni Srbije, ni RS-a, režima i vlasti, dotle se, s druge strane, fanatično uporno istrajava na onome čega u predloženom tekstu nema. Kad se u tome izgubi osjećaj za mjeru - što se odmah desilo - moguće je, jer alternative nema, ustvrditi da je naglašavanje onoga što ne piše i onoga čega se negatori genocida i poštovaoci zločinaca silno boje za njih, možda, i prirodno, pošto im se čini sigurnim putem ka ubjeđivanju onih koji im vjeruju da se samo tako, “patriotski” i “odgovorno”, brane narodni interes, ponos, tradicija...
Kad se sve malo razgrne i prosije, mora se vidjeti to da su baš oni, sužnjevi te opsjene, pravi autori onoga što niko drugi ozbiljan ne vidi i ne govori - “proglašavanja srpskog naroda genocidnim”, “nametanja kolektivne krivice cijelom narodu”, “ukidanja Republike Srpske” i “traženja ratne odštete od Srbije”. Prenaglašavanje ovog tipa paranoidne “dobrodošlice” rezoluciji UN-a već je dobacilo do granice opsjednutosti šizofrenim kompleksom, kome fali samo korak do sazrijevanja fobije o “sudbini koju nam kroji Zapad”. Zato se do besvijesti krivotvori namjera UN-a da genocid u Srebrenici i 11. juli pretvori u svjetski dan sjećanja, ali i opomene i stvaranja uslova da se takvo nešto nigdje ubuduće ne desi. Onaj ko taj civilizacijski, humani i filantropski cilj pretvara u šizofreniju - morao bi se, najprije, zamisliti nad sobom, umjesto što mu je najvažnije da, baš na taj način, očuva vlast, učvrsti je i osigura lažima o tome da cijelom narodu “mračne sile” prijete i satanizuju ga.
I minulih dana je i uvećan i podebljan spisak onih koji su se ugurali u galeriju realizatora orkestriranog osporavanja, krivotvorenog predočavanja i zagovornika odbijanja UN-ovog dokumenta. Iako se čini da je u posljednje vrijeme zauzet drugim poslovima, na čelu stroja je Milorad Dodik. Zaigrao se, ovog puta, matematičkim vježbama, pa je - nakon strvinarske tvrdnje o “najviše 3.500 žrtava u Srebrenici” - pokazao karadžićevsku dosljednost tezom da je “Bošnjacima dovoljno 25 posto teritorije države”, a onda samouvjereno graknuo “imam podatke o tome da su države svijeta sa više od pet milijardi ljudi protiv rezolucije”. Ne želeći kaskati za Dodikom, premijer RS-a Radovan Višković je ocijenio pametnim da i on naglasi “štetnost rezolucije”, “mudro” dodajući da “situacija nije nimalo laka” i da je krajnji cilj “ukidanje RS-a”.
I sa drugih strana su frcale iste ili slične reakcije. Patrijarh Srpske pravoslavne crkve Porfirije je iskoristio povod i u Vaskršnjoj poslanici ustvrdio da se “zaboravljaju srpske žrtve u Prvom i Drugom svjetskom ratu”, što bi neko zlonamjeran mogao shvatiti kao pravdanje srebreničkog genocida nespornim stradanjem Srba u tim ratovima. Istodobno, novog premijera Srbije Miloša Vučevića žulja strahovanje od toga da će “političke kaste Sarajeva i Prištine tražiti ratnu odštetu”, jer se “vraćaju na teme koje nas dijele”. Taman kad se jedva dođe sebi od ovakvih blam-izjava, osvane potreba Marije Zaharove, portparolke ruskog Ministarstva vanjskih poslova, da kaže da se, doduše, u rezoluciji ne pominje srpski narod, ali i da se “presude Haaga teško mogu nazvani pravičnim”.
U ovim i u nizu drugih reakcija, upakovanih u ambalažu protivljenja rezoluciji i podmetanja i podvaljivanja onoga čega nema, lako se sklizne u blamažu, pa to više govori o onome ko reaguje, nego o temi koja je kost u grlu. Za šta je posebno ilustrativan - a i svegovoreći - primjer s pismom članice Predsjedništva BiH Željke Cvijanović generalnom sekretaru UN-a. Pismo je, s ljutim protivljenjem rezoluciji, upućeno preko Misije Rusije (?!) u UN-u, uz uredno ignorisanje Misije BiH (i našeg UN-ambasadora Zlatka Lagumdžije), što je prvorazredna blamaža i novi dokaz odnosa rečene gospođe prema državi u čijem je vrhu i prema nama, koji je, eto, plaćamo i za blamažu. Čime se još mučnije uramljuje slika istrajavanja na “opasnosti” od rezolucije o genocidu u Srebrenici po srpski narod do šizofrene tačke, na kojoj blamaža bode oči i para uši.
