Dodikoidna Srpska i vučićoidnija Srbija

Sufiks “oid”, koji napisah u naslovu ovog teksta, nije tu da bih, daleko bilo, vrijeđao Srpsku i Srbiju, već da bih označio jedno porazno stanje ukorijenjeno u duhu kritične mase njihovog stanovništva. To je stanje odobravanja i povlađivanja svemu što kažu i učine Milorad Dodik i Aleksandar Vučić, čime je ta masa, nažalost, poprimila slične karakteristike koje ima taj dvojac.

Ta sličnost, koja i jeste žarišno značenje sufiksa “oid”, uz koji god prefiks da se doda, jeste ono što je vremenom postala karakteristika dodikoidne Srpske i vučićoidnije Srbije.

Zbog toga samo u takvoj dodikoidnoj Srpskoj i vučićoidnijoj Srbiji može neopaženo da prođe ko zna koja po redu predstava za javnost glumca Aleksandra Vučića u kojoj, između ostalog, glumi i onim već poznatim dugim stankama u govoru, zbog kojih se svaki put zapitam je li on uopšte normalan i ne bi li bilo dobro uputiti ga na, najblaže rečeno, jedno duže psihijatrijsko posmatranje. A i, kad bi moglo, kritičnu masu naroda koja mu u svemu, pa i u dvoličnosti, povlađuje i podržava ga.

Dakle, samo takva vučićoidna Srbija može da prihvati i proguta, što se zatim prihvata u dodikoidnoj Srpskoj, i ono što je u subotu, 2. 8. 2025. godine, na pres-konferenciji u Beogradu odglumio Vučić, rekavši da: “Srbija ne prihvata i oštro osuđuje presudu žalbenog veća Suda BiH, koje je potvrdilo prvostepenu presudu Miloradu Dodiku, kojom je osuđen na godinu zatvora i šest godina zabrane političkog delovanja zbog nepoštivanja odluka Christiana Schmidta”.

Ono što je licemjerno u ovoj izjavi je da Vučić osuđuje navedenu presudu, a ne OHR i Christiana Schmidta koji je nametnuo zakon i krivično djelo po kojem je Dodik osuđen.

Nijednom riječju Vučić nije osudio taj Schmidtov zakon, ne samo sada, kada je na osnovu njega Sud BiH osudio Dodika, već ni sve vrijeme od 1. 7. 2023. godine, kada je Schmidt nametnuo da je neizvršenje odluka visokog predstavnika krivično djelo.

Neće to Vučić nikada učiniti, nego će nastaviti sa svojim dvoličnim ponašanjem, od kojih je jedno priča za narod, a drugo je njegovo stvarno mišljenje i ponašanje, poput onog kada je najprije u septembru 2021. godine, a potom i kasnije, kao predsjednik Srbije primao u službenu posjetu Christiana Schmidta u svojstvu visokog predstavnika za Bosnu i Hercegovinu, kako je objavljivano na zvaničnoj internetskoj stranici kancelarije predsjednika Republike Srbije.

Takva je i Vučićeva dvoličnost kada 19. 5. 2024. godine, pred usvajanje Rezolucije o Srebrenici u Generalnoj skupštini UN-a, izjavi: “Ko bude glasao protiv ili bude uzdržan, biće nam prijatelj”, dok za one druge, dakle, i za Njemačku, istom prilikom reče da “ćemo dobro da znamo da nam nisu prijatelji”. Međutim, ubrzo potom, 28. 5. 2024, prilikom polaganja kamena temeljca za izgradnju jedne fabrike u Čačku, o toj istoj Njemačkoj Vučić izjavi: “Nemačka je ubedljivo broj jedan u svakom segmentu što se tiče naše saradnje sa bilo kojom zemljom u svetu”.

Toliko, dakle, o Aleksandru Vučiću. Rečeno je, vjerujem, sasvim dovoljno svakome ko drži do ljudskosti.